مقاومت به انسولین انسولین هورمونی است که به گلوکز موجود در گردش خون (قند خون) کمک می کند تا به بافت های بدن وارد شده و در آن جا برای تبدیل شدن به انرژی ذخیره شود. انسولین در واکنش مستقیم به افزایش میزان گلوکز در خون و از غده پانکراس ترشح می شود. اگر میزان طبیعی انسولین نتواند سطح گلوکز خون را کاهش دهد و آن را در بافت ها ذخیره کند تا بعدها به صورت انرژی در بدن آزاد شود، غده پانکراس انسولین بیشتری ترشح می کند. اگر چه در برخی از افراد این ترفند کارآیی دارد اما در برخی دیگر این میزان اضافی انسولین باز هم قادر نیست گلوکز را به بافت ها وارد کرده و برای تبدیل شدن به شکل انرژی در آنها ذخیره کند به این ترتیب این افراد همزمان هم گلوکز و هم انسولین بالایی در خونشان دارند. هنگامی که برای ذخیره گلوکز خون در بافت ها مقادیر بالایی از انسولین لازم است، حالتی به نام مقاومت به انسولین ایجاد می شود. مقاومت به انسولین بخشی از گروهی از ناراحتی های پزشکی است که اغلب با هم و در بیماری به نام سندرم مقاومت به انسولین یا سندرم متابولیک X دیده می شود.