- غربالگری بیماری سیفلیس
- هنگامی که علائم عفونت سفیلیس مشاهده شود.
- هنگامی که افراد در معرض سفیلیس و بیماری های نظیر STD یا عفونت HIV دیگر قرار داشته باشند.
- در زنان باردار.
- هنگامی که فردی شریک جنسی مبتلا به سفیلیس داشته باشد.
- خون وریدی
- CSF
- آمادگی خاصی لازم نیست.
VDRL شایع ترین آزمایشی است که برای غربالگری سیفلیس به کار می رود و قابل انجام روی خون یا مایع نخاعی است.
سیفلیس یک بیماری عفونی مزمن منتشر می باشد که عامل آن ترپونما پالیدوم است. انسان تنها میزبان این میكروب است و معمولاَ از طریق تماس جنسی منتقل می شود اما می تواند از راه پوست و مخاط در صورتی که لایه اپی تلیال صدمه دیده باشد در نتیجه تماس با یك زخم سیفیلیسی وارد بدن شود و ایجاد بیماری نماید. بیماری به چهار مرحله حاد، ثانویه، نهفته و مرحله سوم تقسیم می شود.
در آزمایش های معمول ایمونولوژیك سیفیلیس، دو گروه آنتی بادی مورد سنجش قرار می گیرند. در آزمایش اولیه وجود یك آنتی بادی غیر ترپونمایی به نام رآژین تشخیص داده می شود که با فسفولیپیدهای موجود در بدن واکنش می دهند. در گروه دوم آزمایش ها، آنتی بادی های علیه ترپونما پالیدوم شناسایی می شوند. آزمایش های آنتی بادی غیر ترپونمایی در گروه آزمایش های غربالگری سیفیلیس قرار دارند و نسبتا غیر اختصاصی می باشند. این آنتی بادی ها اغلب با آزمایش VDRL شناسایی می شوند. آزمایش RPR آزمایش غیر ترپونمایی حساستر است و به منظور تشخیص و نظارت بر سیفلیس استفاده می شود. این آزمایش به دنبال آنتی بادی راژین است که اغلب توسط بدن در پاسخ به عفونت سیفلیس تولید می شود.
آزمایش های آنتی بادی ترپونمال (مورد استفاده جهت تائید تشخیص) آنتی بادی های تولید شده توسط بدن را تنها پس از عفونت با باکتری که باعث سیفلیس می شود، شناسایی می کند. این نوع آنتی بادی زودتر از آنتی بادی های غیر ترپونمال (مورد استفاده جهت غربالگری سیفلیس) در بدن قابل تشخیص است.
در صورت مثبت شدن نتایج VDRL و RPR باید با آزمایش اختصاصی تر ترپونما مانند آزمایش جذب آنتی بادی فلورسنت ترپونمایی (ABS-FTA )نتایج تایید گردد.
همچنین می توان از تست PCR به منظور شناسایی ماده ژنتیکی (DNA) باکتری ترپونما پالیدوم استفاده کرد.