- تشخیص مونونوکلئوز عفونی
- هنگامی که در فرد علائمی از جمله تب، خستگی، گلو درد و ورم غددلنفاوی مشاهده می شود.
- هنگامی که افراد تحت درمان با داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی از جمله داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی یا شرایطی مانند پیوند اعضا هستند.
- خون وریدی
- آمادگی خاصی لازم نیست.
ویروس اپشتین بار (EBV)، که به عنوان ویروس هرپس انسانی 4 شناخته می شود، یکی از اعضای خانواده ویروس هرپس است. EBV یکی از شایع ترین ویروس های انسانی است که در سراسر جهان یافت می شود.
این ویروس بسیار مسری است و به راحتی از فردی به فرد دیگر منتقل می شود، بیشتر از طریق مایعات بدن، در درجه اول بزاق، پخش می شود.
EBVویروسی است که معمولاً باعث بیماری خفیف تا متوسط می شود. آزمایش خون EBV با شناسایی آنتی بادی های EBV در خون به تشخیص عفونت EBV کمک می کند.
پس از مواجهه اولیه با EBV، چند هفته طول می کشد تا علائم مرتبط ظاهر شوند که دوره کمون نام دارد.
پس از وقوع عفونت، ویروس نهفته می شود اما می تواند بعداً فعال شود. عفونت EBV می تواند مونونوکلئوز عفونی ایجاد کند. مونونوکلئوز اغلب در کودکان، نوجوانان و جوانان دیده می شود. ویژگی های بالینی شامل خستگی حاد، تب، گلودرد، لنفادنوپاتی و اسپلنومگالی است. اکثر بیماران مبتلا به مونونوکلئوز عفونی بدون هیچ گونه حادثه ای بهبود می یابند و در عرض 4 تا 6 هفته به فعالیت عادی باز می گردند. در آفریقا EBV با لنفوم بورکیت و در چین نیز عفونت EBV با کارسینوم نازوفارنژیال مرتبط است.
پس از بهبودی عفونت اولیه EBV، بیماران مادام العمر ناقل EBV هستند و با مجموعه‌ای از علائم و نشانه‌های مزمن شبیه مونونوکلئوز عفونی همراه است.
تظاهرات بالینی EBV مزمن متغیر بوده و شامل علائم غیراختصاصی مانند خستگی عمیق، فارنژیت، میالژی (درد عضله یا ماهیچه)، آرترالژی، تب خفیف، سردرد، پارستزی (گزگز شدن) و از دست دادن تفکر انتزاعی است. اکثر عفونت های EBV از طریق آزمایش سرم بیمار برای آنتی بادی های هتروفیل قابل تشخیص است.
همچنین آزمایشات اختصاصی‌تر می‌توانند شدت عفونت را با دقت بیشتری مشخص کنند. هنگامی که فرد مشکوک به EBV است اما آنتی بادی هتروفیل شناسایی نمی شود، ارزیابی پروفایل اختصاصی EBV ممکن است مفید باشد.
چندین آزمایش برای انواع مختلف آنتی بادی های EBV در دسترس است. آنتی بادی ها پروتئین هایی هستند که بدن در پاسخ ایمنی به چندین آنتی ژن مختلف ویروس اپشتین بار تولید می کند. در طول عفونت اولیه EBV، سطح هر یک از این آنتی بادی های EBV در زمان های مختلف با پیشرفت عفونت افزایش و کاهش می یابد.
- آنتی ژن کپسید ویروسی (VCA): آنتی بادی های VCA در اوایل عفونت ظاهر می شوند. نوعی از آن پس از چندین هفته ناپدید می شود. در حالی که نوع دیگر آن مادام العمر ادامه دارد.
- آنتی ژن اولیه (EA): آنتی بادی‌های EA در طی عفونت فعال ظاهر می‌شوند. به طور معمول بعد از چندین ماه غیرقابل شناسایی می‌شوند. البته ممکن است در بعضی از افراد مدت طولانی‌تری باقی بمانند.
- آنتی ژن هسته ای (EBNA): این آنتی‌بادی‌ها در ماه‌های پس از عفونت به آرامی ظاهر می‌شوند و می‌توانند در طول زندگی فرد شناسایی شوند.
از بین موارد ذکر شده VCA مفیدترین بوده و تیتر بالای آن نشان دهنده نشان دهنده عفونت EBV است.
در عفونت حاد، آنتی بادی های هتروفیل معمولا طی سه هفته اول بیماری در Monospot ظاهر می شود و به سرعت طی چند هفته کاهش می یابد.