-
تعیین سطح فیبرینوژن
-
تشخیص انعقاد داخل عروقی منتشر (DIC)
-
ارزیابی خطر ابتلا به بیماری قلبی-عروقی
- خونریزی غیرقابل توضیح یا طولانی مدت
- هنگامی که نتایج آزمایش زمان پروترومبین (PT) یا زمان ترومبوپلاستین جزئی فعال (aPTT) غیر طبیعی باشد و پزشک به اختلالات انعقادی مشکوک شود.
- هنگامی که فرد دارای کمبود یا اختلال ارثی فیبرینوژن است.
- خون وریدی
- آمادگی خاصی لازم نیست اما از آنجاکه برخی از داروها ممکن است در نتیجه آزمایش فیبرینوژن اختلال ایجاد کنند، داروهای مصرفی خود را به پزشکتان اطلاع دهید.
فیبرینوژن یکی از چندین پروتئینی است که به عنوان فاکتورهای لخته کننده شناخته می شوند. فیبرینوژن با اثر ترومبین در طی فرآیند انعقاد به رشته های فیبرین نامحلول تبدیل می شود. این رشته ها به صورت متقاطع به هم متصل می شوند و شبکه فیبرین را تشکیل می دهند و سپس در محل آسیب تثبیت شوند. در نتیجه لخته تشکیل شده و مانع از دست دادن خون اضافی می شود.
فیبرینوژن که توسط کبد تولید می شود، یک واکنش دهنده پروتئین فاز حاد است. میزان این پروتئین در التهاب بافتی و نکروز به شدت افزایش می یابد. فیبرینوژن یک عامل خطر مهم برای بیماری های قلبی عروقی باشد.
در وهله نخست از فیبرینوژن برای کمک به تشخیص اختلالات مشکوک خونریزی استفاده می شود. این آزمایش برای تشخیص افزایش یا کاهش غلظت فیبرینوژن (فاکتور I) با منشاء اکتسابی یا مادرزادی استفاده می شود. علاوه بر این برای مونیتورینگ شدت بیماری و درمان انعقاد داخل عروقی منتشر و فیبرینولیز مورد استفاده قرار می گیرد.