- تشخیص HIV
- جهت مانیتورینگ روند درمان
- در صورت داشتن رابطه پر خطر
- پیش از انجام عمل جراحی
- خون وریدی
- بزاق
- آمادگی خاصی لازم نیست.
HIV یک ویروس تضعیف کننده سیستم ایمنی است که در نهایت منجر به سندرم نقص ایمنی اکتسابی (AIDS) می شود.
HIV گلبول های سفید سیستم ایمنی به نام سلول های CD یا سلول های T کمکی را آلوده می کند که موجب از بین رفتن سلول های CD شده و تعداد گلبول های سفید خون کاهش می یابد.
راه های انتقال بیماری عبارتند از:
- تزریق خون آلوده
- از طریق مادر آلوده به جنین
- روابط جنسی محافظت نشده
- تزریق مواد مخدر با سوزن مشترک
سه نوع آزمایش HIV وجود دارد: آزمایش آنتی بادی، آزمایش آنتی ژن/ آنتی بادی و آزمایش اسید نوکلئیک (NAT).
هیچ آزمایشی نمی تواند HIV را بلافاصله پس از آلوده شدن در بدن پیدا کند زیرا ممکن است هفته ها طول بکشد تا علائم HIV در بدن به اندازه ای افزایش یابد که در آزمایش قابل تشخیص باشد. این زمان بسته به پاسخ بدن به HIV و نوع آزمایش انجام شده بستگی دارد.
- آزمایش آنتی بادی : به جستجوی آنتی بادی های HIV در خون، بزاق یا ادرار می پردازد.
- آزمایش آنتی بادی/ آنتی ژن : به جستجوی آنتی بادی ها و آنتی ژن های HIV در خون می پردازد که رایج ترین آزمایشات HIV هستند. آنتی ژن بخشی از ویروس HIV است که سیستم ایمنی را برای مبارزه با عفونت تحریک می کند. پس از قرار گرفتن در معرض HIV، آنتی ژن ها زودتر از آنتی بادی ها در خون ظاهر می شوند.
- آزمایش تست اسید نوکلئیک (NAT) : به جستجوی ماده ژنتیکی (DNA/RNA) خاص HIV می پردازد. این آزمایش «تست بار ویروسی» نیز نامیده می شود.
آزمایش سرولوژیک آنتی بادی های حاصل از عفونت HIV-1 یا HIV-2 را شناسایی می کند که به دو دسته آزمایش های غربالگری و تست های تاییدی تقسیم می شوند.
تست سنجش آنتی بادی با استفاده از روش های الایزا و وسترن بلات انجام می شود. در صورتی که تمامی تست های HIV مثبت شود از تست western blot جهت تائید استفاده می شود.
HIV Ag p-24
پیش از تولید آنتی بادی علیه ویروس HIV، می توان از آزمایش آنتی ژن p24، جهت شناسایی ویروس در خون استفاده کرد. با این تست می توان یک تا 3-4 هفته پس از آلودگی اولیه با ویروس HIV، پروتئین ویروس را در خون شناسایی کرد.