Anti Phospholipid Ab - IgM

آنتی فسفولیپید آنتی بادی پروتئین های ایمنی هستند که به طور مستقیم در برابر فسفولیپید تولید می شوند.

فسفولیپیدها درغشای سلولی شامل پلاکت ها یافت می شوند. آن ها مولکول های لیپیدی هستند که نقشی اساسی درانعقاد خون ایفا می کنند. زمانی که آنتی بادی های آنتی فسفولیپید تولید شوند با فرایند انعقاد تداخل ایجاد می کنند.با افزایش این آنتی بادی ها ریسک لخته شدن خون در عروق شریانی و وریدی افزایش می یابد که می تواند منجر به سکته مغزی و فلبی شود. آنتی بادی های آنتی فسفولیپید همچنین با ترومبوسیتوپنی (کاهش پلاکت)، سقط مکرر (به ویژه در سه ماهه دوم و سوم)، زایمان زودرس و فشار خون بارداری (پره اکلامپسی) است. آنتی بادی های آنتی فسفولیپید اغلب در اختلالات خود ایمنی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک(SLE)  دیده می شوند. همچنین ممکن است در صورت وجود HIV، برخی سرطان ها، در افراد مسن، به طور موقت در عفونت ها، درمان با برخی داروها نظیر phenothiazins وProcainamide دیده شود.

سندروم آنتی فسفولیپید (APS) که سندروم Hughes نیز نامیده می شود؛ گروهی از علائم شناخته شده است که شامل لخته شدن خون، سقط جنین مکرر، ترومبوسیتوپنی و وجود یک یا تعداد بیشتری از آنتی بادی های آنتی فسفولیپید است.

APS می تواند در دو نوع اولیه (بدون اختلال خود ایمنی اساسی) و نوع ثانویه (وجود بیماری خود ایمنی اختصاصی) دیده شود. متداول ترین آنتی بادی های ضد فسفولیپید، آنتی بادی های کاردیولیپین و لوپوس آنتی کواگولانت هستند.

آزمایشات دیگر شامل Anti-beta2glycoprotein I وAnti phosphatidylserine هستند.

دو نوع از آزمایشات وجود دارد که برای تشخیص آنتی بادی های ضدفسفولیپید استفاده می شود.

آزمایش های مورد استفاده می توانند چندین کلاس از آنتی بادی های IgG, IgM, IgA را تشخیص دهند