Phosphorus

فسفر در بدن به شکل فسفات وجود دارد. فسفات ها برای تولید انرژی، عملکرد عضلات و اعصاب و رشد استخوان حیاتی هستند. آنها همچنین نقش مهمی به عنوان یک بافر دارند و به حفظ تعادل اسید و باز بدن کمک می کنند.

حدود 70-80% فسفات ها با کلسیم ترکیب می شوند تا به شکل گیری استخوان ها و دندان ها کمک کنند، حدود 10 % در ماهیچه ها و حدود 1 % در بافت های عصبی وجود دارد. مابقی در داخل سلول های بدن یافت می شود، جایی که عمدتاً برای ذخیره انرژی استفاده می شود. حدود 1٪ از کل فسفات بدن در پلاسما یافت می شود.

بیشتر فسفات موجود در بدن بخشی از ترکیبات آلی است. فقط بخش کوچکی از کل فسفات بدن فسفات معدنی است.

بیشتر فسفر معدنی بدن درون سلولی است و با کلسیم درون اسکلت ترکیب می شود. با این حال، تقریبا 15٪ از فسفر در خون به عنوان یک نمک فسفات وجود دارد.

بیشتر فسفات موجود در بدن از منابع غذایی تامین می شود. انواع غذاها مانند لوبیا، نخود و آجیل، غلات، محصولات لبنی، تخم مرغ، گوشت گاو، مرغ و ماهی حاوی مقادیر قابل توجهی فسفات هستند. بدن با تنظیم میزان جذب فسفات از روده ها و دفع یا ذخیره آن در کلیه ها، سطح فسفات خون را حفظ می کند.

جذب فسفر غذایی از طریق روده کوچک بسیار کارآمد است و به ندرت هیپوفسفاتمی ناشی از سوء جذب گوارشی است.

سطح فسفر توسط متابولیسم کلسیم، پاراتورمون (هورمون پارتیروئید PTH)، دفع کلیوی و به میزان کمتری جذب روده ای تعیین می شود. از آنجا که رابطه معکوس بین کلسیم و فسفر وجود دارد، کاهش یک ماده معدنی منجر به افزایش دیگری می شود. تنظیم فسفات توسط PTH به گونه ای است که PTH تمایل به کاهش بازجذب فسفات در کلیه دارد.

با این حال PTH و ویتامین D، تمایل به تحریک جذب ضعیف فسفات در روده دارند. هیپوفسفاتمی ممکن است چهار علت کلی داشته باشد:

• ورود فسفات از خارج سلول به داخل سلول
• هدر رفتن فسفات کلیوی
• از دست رفتن فسفر از دستگاه گوارش
• از دست رفتن ذخایر داخل سلولی فسفر

هیپر فسفاتمی معمولاً ثانویه به دلیل افزایش مصرف یا ناتوانی کلیه ها در دفع فسفات است.

آزمایش فسفات سرم میزان فسفات معدنی را در پلاسمای خون شما (بخش مایع خون) اندازه گیری می کند.