پروتئینوری پروتئینوری یکی از بیماریهای شایع و خطرساز برای کلیه پروتئینوری می‌باشد. و درصد بالایی از نارسایی کلیه‌ها را به خود اختصاص داده است. پروتئینوری به معنی وجود مقادیر غیرطبیعی پروتئین در ادرار می‌باشد. کلیه‌های سالم مواد زائد حاصله از سوخت و ساز را از بدن خارج می‌کند. ولی از خروج مواد مورد نیاز همانند پروتئین ها و غیره جلوگیری می‌کند که این امر نیز بستگی به سایز و شارژ مولکولهای پروتئین دارد. بسیاری از پروتئین ها بزرگتر بوده و نمی‌توانند از فیلترهای گلومرولولی عبور کنند. مگر اینکه کلیه‌ها آسیب دیده باشند و از طرفی پروتئین های کوچکتر به راحتی از دیواره گلومرول عبور کرده اما دفع نمی‌شوند. بلکه به خاطر نیاز بدن مجدداً در توبولهای پروگزیمال جذب می‌شوند و به خون برمی‌گردند. بنابراین پروتئینوری نشان دهنده آسیب به کلیه‌ها می‌باشد. لازم است بدانیم که افراد طبیعی کمتر از ۱۵۰ میلی گرم پروتئین و ۳۰ میلی گرم آلبومین در روز از طریق ادرار دفع می‌کنند. پروتئینوری به دو صورت گذار و دائم خودنمایی می‌کند: ۱. پروتئینوری گذرا: به صورت موقتی و گذرا بوده و به نظر می‌رسد عامل آن تب، ورزشهای سنگین، استرس روحی و مواجه بودن با سرمای شدید بوده و در این حالت میزان پروتئین دفعی نسبتاً کم بوده و معمولاً سریع بهبود می‌یابد. ۲. پروتئینوری دائم: به صورت دائمی بوده و می‌توانند تظاهری از بیماریهای کلیوی یا یک بیماری سیستمیک باشد و بسیاری از بیماریهای دیگر نیز می‌توانند باعث گلومرونفریت (التهاب گلومرول) شده و در نهایت به پروتئینوری تبدیل گرددکه می‌توان به دیابت، پرفشاری خون و فرمهای دیگر بیماری کلیه اشاره کرد. تحقیقات نشان داده که درجه و نوع پروتئینوری می‌تواند وسعت آسیب به کلیه را مشخص نماید و همچنین پروتئینوری همراه با بیماری قلبی و عروقی نیز دیده شده است. بیماران دیابتی پرفشاری خون با سابقه خانوادگی در معرض خطر پروتئینوری می‌باشند و اولین علامت آن وجود مقادیر کم آلبومین (پروتئین) در ادرار است. از گروههای پرخطر دیگر می‌توان به افراد چاق و پیر اشاره کرد.