Chlamydia

آزمایش کلامیدیا به دنبال شواهدی مبنی بر عفونت با باکتری کلامیدیا تراکوماتیس است. کلامیدیا یکی از شایع ترین بیماری های مقاربتی (STD) است. این یک عفونت باکتریایی است که از طریق رابطه جنسی واژینال، دهانی یا مقعدی با فردی که عفونت دارد، گسترش می یابد.

کلامیدیا می تواند آلت، واژن، دهانه رحم، مقعد، مجرای ادرار، چشم ها و گلو را آلوده کند. بیشتر افراد مبتلا علائمی نشان      نمی دهند. در صورتی که فرد باردار به کلامیدیا مبتلا باشد، ممکن است در حین زایمان عفونت را به نوزاد خود منتقل کند.

این بیماری به راحتی با داروهای آنتی بیوتیک درمان می شود و در صور عدم درمان می تواند عوارض جدی ایجاد کند.

عفونت‌های کلامیدیا درمان‌نشده می‌تواند موجب مشکلات جدی از جمله بیماری التهابی لگن (PID)  و ناباروری شود.

علائم و نشانه های کلامیدیا می تواند بر اساس محل عفونت متفاوت است و شامل موارد زیر می باشد:

• سوزش در هنگام ادرار
• ترشحات غیر طبیعی واژن، آلت تناسلی یا رکتوم
• خونریزی واژینال بعد از رابطه جنسی یا درد در حین مقاربت
• درد، حساسیت و یا تورم در بیضه
• درد رکتوم

با وجودی که کلامیدیا از طریق خون منتقل نمی شود، سیستم ایمنی بدن در پاسخ به عفونت آنتی بادی تولید می کند. بنابراین می توان آنتی بادی های IgM، IgA و IgG را در خون تشخیص داد.

• IgM معمولا مدت کوتاهی پس از عفونت ایجاد می شوند و با گذشت زمان از بین می روند و نشان دهنده عفونت اخیر است.
• IgA در طول عفونت فعال در بالاترین سطح خود است. تمام موارد سطوح آنتی بادی IgA قابل تشخیص را ایجاد نمی کنند، بنابراین نتایج منفی دلیل قطعی بر عدم وجود عفونت نیست.
• IgG تقریبا همزمان با کاهش سطح آنتی بادی IgM شروع به رشد می کنند. آنتی بادی های IgG اغلب پس از درمان موفقیت آمیز قابل تشخیص است. وجود این آنتی بادی ها نشان دهنده ابتلای فرد در گذشته به کلامیدیا است، اما نمی تواند تشخیص دهد که آیا در حال حاضر فرد به کلامیدیا مبتلا است یا خیر.

علاوه بر تست های سرولوژیک ، تست مولکولی PCR نیز در تشخیص کلامیدیا استفاده می شود.