Hepatitis A Antibody(HAV Ab)

هپاتیتیت التهاب کبد است که بوسیله ویروس، مصرف الکل، داروها، سموم و سپسیس باکتریایی شدید ایجاد می شود.

سه ویروس رایج که اکنون به عنوان عامل بیماری شناخته شده اند، ویروس های هپاتیتیت A، B و C هستند. ویروس های هپاتیتیت D و E کمتر شایع هستند.

هپاتیت D موجب بیماری نمی شود مگر اینکه بیماران ویروس هپاتیت B را در جریان خون به شکل فعال، مزمن یا ناقل داشته باشند. تظاهرات بالینی از این جهت مشابه است که همه آنها تب با درجه پایین، بی حالی، بی اشتهایی و خستگی را شامل می شوند.

هپاتیت در اغلب موارد با افزایش آنزیم های کبدی همراه است، که عبارتند از:

• آمینوترانسفراز (AST)
• آلانین آمینوترانسفراز(ALT)

هپاتیت A

ویروس هپاتیت A در ابتدا هپاتیت عفونی نامیده می شود. دوره کمون این ویروس 2 الی 6 هفته است و بسیار مسری می باشد. در طول مدتی که ویروس فعال است، به راحتی می تواند از طریق تماس با مدفوع یا خون فرد آلوده، آب و غذای آلوده، تماس جنسی یا سوزن های مشترک داخل وریدی منتقل شود. در بیشتر موارد عفونت ها با علائم شدید همراه نیستند و معمولاً بدون درمان ظرف چند هفته برطرف می‌شوند. آنتی بادی های IgG  و IgM به صورت روتین در بررسی عفونت HAV مورد استفاده قرار می گیرد.

اولین آنتی بادی HAV که ظاهر می شود آنتی بادی IgM است (تقریبا 3الی 4 هفته پس از تماس با فرد آلوده و یا درست قبل از افزایش آنزیم های سلولی کبدی). سطح IgM معمولاً در عرض 8 هفته به حالت عادی باز می گردند.

آنتی بادی HAV بعدی که افزایش می یابد IgG است، که تقریباً 2 هفته پس از شروع افزایش IgM ظاهر می شود و به آرامی به سطح طبیعی باز می گردد. آنتی بادی IgG می تواند تا بیش از 10 سال پس از عفونت قابل تشخیص باقی بماند.

چنانچه آنتی بادی IgM در غیاب آنتی بادی IgG افزایش یابد، فرد مشکوک به هپاتیت حاد است.  با این حال چنانچه IgG در غیاب آنتی بادی IgM افزایش یابد، نشان دهنده مرحله نقاهت یا مزمن عفونت ویروسی HAV است.

این آنتی بادی ها ممکن است به زودی پس از بروز عفونت مثبت نشوند، در نتیجه بررسی شیوع عفونت را به تاخیر می اندازد.

ویروس HAV را می توان مستقیماً با اندازه گیری HAV RNA در سرم بیماران مشکوک به عفونت حاد شناسایی کرد.