ارزیابی سطح منیزیوم
- در صورت وجود علائمی مانند ضعف، خارش، تهوع ، آریتمی قلبی و ... توسط پزشک درخواست داده می شود.
- خون وریدی
- آمادگی خاصی لازم نیست اما از آنجاکه برخی از داروها ممکن است در نتیجه آزمایش منیزیوم اختلال ایجاد کنند، داروهای مصرفی خود را به پزشکتان اطلاع دهید.
منیزیم یک ماده معدنی است که برای تولید انرژی، انقباض ماهیچه ها، عملکرد اعصاب و حفظ استخوان های قوی حیاتی است. از طریق رژیم غذایی وارد بدن می شود و توسط روده کوچک و روده بزرگ جذب می شود. منیزیم در استخوان ها، سلول ها و بافت ها ذخیره می شود. بیشتر منیزیم به مولکول آدنوزین تری فسفات (ATP) متصل است و در فسفوریلاسیون ATP مهم است. بنابراین، این الکترولیت تقریباً در تمام فرآیندهای متابولیک حیاتی است.
کمبود منیزیم (هیپومنیزیمی) ممکن است با سوءتغذیه، شرایطی که باعث سوء جذب می شود و با از دست دادن بیش از حد منیزیم توسط کلیه ها دیده شود. منیزیم اضافی (هیپرمنیزیمی) ممکن است با مصرف آنتی اسیدهای حاوی منیزیم و با کاهش توانایی کلیه ها در دفع منیزیم دیده شود.
هیپرمنیزیمی هدایت عصبی عضلانی را به تأخیر می اندازد و به عنوان کند کننده هدایت قلبی نشان داده می شود.
عوارض هیپومنیزیمی عبارتند از :
تهوع، از دست دادن اشتها، خستگی، گیجی، گرفتگی عضلات، تشنج، تغییر در ضربان قلب و بی حسی یا گزگز .
کمبود منیزیوم می تواند بر متابولیسم کلسیم و پتاسیم تأثیر بگذارد و موجب کاهش سطح آنها شود، بنابراین برای تشخیص مشکلات مربوط به کلسیم، پتاسیم، فسفر و یا هورمون پاراتیروئید ممکن است سطح منیزیوم بررسی شود.
مونیتورینگ سطح منیزیوم در بیماران قلبی مهم است زیرا سطح کم منیزیوم ممکن است موجب افزایش تحریک پذیری و تشدید آریتمی قلبی شود.
از آنجایی که بیشتر منیزیم سرم از طریق کلیه دفع می شود، بیماری مزمن کلیوی باعث افزایش سطح منیزیم می شود.