سندرم شوگرن سندرم شوگرن (sjogren's syndrome) یک بیماری خودایمنی است که با خشکی دهان و چشم‌ها مشخص می‌شود. حدود 90 درصد از بیماران مبتلا به سندرم شوگرن، زن هستند و اکثر افراد در زمان تشخیص بیش از 40 سال دارند. در این بیماری خودایمنی خاص، غددی که مسئول تولید اشک و بزاق هستند، دچار التهاب می شوند. التهاب غدد تولیدکننده اشک (غدد لاکریمال)، به کاهش تولید اشک و خشکی چشم‌ها منجر می‌شود و التهاب غدد ایجادکننده بزاق (از جمله غدد پاروتید)، به خشکی دهان و لب‌ها می‌انجامد چنانچه سندرم شوگرن با بیماری‌های بافتی دیگری همراه نباشد، به عنوان سندرم شوگرن اولیه نامیده می‌شود و در صورتی که با یک بیماری بافتی مرتبط مانند آرتریت روماتوئید، لوپوس سیستماتیک، ارتیماتوزیا اسکلرودرما همراه باشد، به عنوان سندرم شوگرن ثانویه محسوب می‌شود. خشکی چشم و دهان در بیماران مبتلا به سندرم شوگرن یا بدون آن، گاهی اوقات به نام سندرم سیکا نیز نامیده می‌شود. در این رابطه، خشکی چشم که از نظر پزشکی گزروفتالمی نامیده می‌شود، می‌تواند به تدریج به خارش، احساس وجود شن یا چیزی مانند آن در چشم و حتی عفونت و خراشیدگی جدی قرنیه چشم و ترشح موکوس از چشم‌ها منجر شود. التهاب غدد بزاقی نیز می‌تواند علاوه بر خشکی دهان و لب‌ها، باعث مشکلات بلع، پوسیدگی‌های دندانی، بیماری‌های لثه، آماس و دردهای دهانی، برفک‌های مکرر (عفونت‌های قارچی در دهان) و عفونت غده پاروتید (داخل گونه‌ها) شود. وضعیت خشکی دهان، در اصطلاح پزشکی، گزروکتومی نامیده می‌شود. التهاب سایر غدد که کمتر در سندرم شوگرن شایع است، مانند غدد پوشاننده مجاری تنفسی، منجر به عفونت‌های ریه و غدد واژن باعث عفونت‌های مکرر واژینال می‌شود از دیگر مشکلات سندرم شوگرن، می‌توان به خستگی، درد مفاصل یا آرتریت، پدیده رینود(باریک شدن رگ‌های خونی)، التهاب ریه، بزرگ شدن غدد لنفاوی، بیماری‌های کلیوی، عصبی و ماهیچه‌ای اشاره کرد.